مرا نران از دلت
که شکست اگر این نازک دل من
یک عمر نوازش هم ... زنده اش نمی کند

مرا ،
از خودت بدان ...
اگر چه این تن غریبه ایست برابر چشمانت
اما دلی دارم ، که فقط برای تو ادامه میدهد
این ضربان های بی قاعده را ...

مرا ،
در آغوش بگیر ...
که پایان تمام کابوس هایم ...
در آغوش تو آغاز می شود

بوسه هایت را
به پریشانی هایم بچسپان ...
شاید دست بردارند
غصه های که سنگینی میکنند 
بر دوش خسته من ....

تا مرگ بدرقه ام کن ...
زیبا ،
که با تو ابدیت را به جیب می زنم ...

که با تو ...پایانی در کار نیست !

پ.ن : گاهی ، بی تو بودن را در خودم بچه می شوم ! اما ... تو فکر کن
، بادبادکی را که هیچ وقت نداشتم  را ... باد  برده است !

پ.ن : تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم, دیو نیم پری نیم از همه
چون نهان شدم. برف بدم گداختم تا که مرا زمین بخورد, تا همه دود دل شدم تا سوی
آسمان شدم ...

نویسنده اسماعیلی